Εμείς οι γονείς αναρωτιόμαστε πολλές φορές αν ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά μας είναι ποιοτικός. Τουλάχιστον εγώ το σκέφτομαι.
Συχνά ο χρόνος που δίνω εγώ στην δική μου 4χρονη κόρη, δεν μου φαίνεται αρκετός, καθώς οι αυξημένες μου υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν να περνάω όσο χρόνο θα ήθελα μαζί της. Αυτό, δεν σας κρύβω, με κάνει να νιώθω τύψεις που δεν μπορώ να είμαι αρκετά κοντά της όσο θα ήθελα.
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνω και το αναγνωρίζω στον εαυτό μου είναι ότι είμαι εργασιομανής. Κάποιες φορές, αν και δεν θέλω, μεταφέρω τη δουλειά στο σπίτι, κάτι που είναι λάθος και κάτι που με έκανε να το συνειδητοποιήσω πριν μερικές μέρες. Ένα απόγευμα και καθώς καθόμασταν στο σαλόνι με την μικρή μου, της έβαλα μια «εργασία» να κάνει. Της είπα να ζωγραφίσει σε ένα παιδάκι τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, καθώς αυτός ήταν και ο στόχος της άσκησης. (Κάνουμε πολλές φορές τέτοιου είδους ασκήσεις, της αρέσουν)
Άρχισε να ζωγραφίζει τα μάτια, τη μύτη, το στόμα. Όταν τελείωσε διαπίστωσα πως τα μάτια ήταν γκρι και το στόμα θλιμμένο. Για πρώτη φορά έβλεπα, την μικρή μου Νικόλ, να φτιάχνει αγέλαστο πρόσωπο. Τότε την ρώτησα, «Αγάπη μου γιατί τα μάτια του παιδιού είναι γκρι» και μου απάντησε, «Μαμά είναι γκρι γιατί κλαίει». Και συνέχισα, «Και γιατί δεν χαμογελάει;», «Είναι στεναχωρημένο μαμά, γι' αυτό!».
«Και γιατί είναι στεναχωρημένο παρακαλώ;», ρώτησα εγώ καθώς γνωρίζω πώς τα παιδιά εκφράζουν τη δική τους ψυχολογία στις ζωγραφιές τους, «Γιατί μαμά, δεν έχει τη μαμά του!».
Μέσα μου ήξερα πώς το καμπανάκι χτύπαγε για εμένα και συνέχισα θέλοντας να την κάνω να βγάλει από μέσα της ότι παράπονο μπορεί να είχε. «Και για ποιο λόγο δεν έχει τη μαμά του;», «Επειδή δουλεύει όλη την ώρα», και κατέληξα με την ερώτηση που ήδη γνώριζα την απάντηση, «Και τι δουλειά κάνει η μαμά του;», «Δημοσιογράφος!».
Αυτό ήταν. Ήξερα ότι αυτή η φατσούλα που ζωγράφισε, ήταν η δική της, λέγοντάς μου ξεκάθαρα μετά από δική μου παρότρυνση, ότι την ενοχλεί να γράφω όλη την ώρα στον υπολογιστή και ότι θέλει να παίζουμε περισσότερο. Και δεν είχε άδικο. Δεν είναι λίγες οι φορές που γράφω στο σπίτι, έχοντας γυρισμένη την πλάτη μου και βάζοντάς την να δει αγαπημένες της ταινίες στο DVD. Δεν είναι λίγες οι φορές που είμαι αφοσιωμένη σε κάτι και με τραβάει από το μανίκι, «Μαμά ακούς; Μαμά ακούς;».
Άλλο ένα μου λάθος είναι ότι πολλές φορές έχω την ανάγκη της χαλάρωσης, ειδικά μετά από μια κουραστική μέρα και ενώ θέλω να κάτσω στον καναπέ, η μικρή θέλει να ζωγραφίσουμε, να κάνουμε πικ νικ, να γδύσουμε και να ξαναντύσουμε περίπου 20 κούκλες. Το κάνω, αλλά βαριεστημένα. Το κάνω και ξέρω πώς δεν είμαι εκεί. Υπάρχουν όμως και μέρες που τα βάζω όλα στην άκρη και κάνουμε πράγματα που την κάνουν χαρούμενη.
Όπως χειροτεχνίες, μαγειρική (τρελαίνεται να μαγειρεύει), παζλ και άλλα διάφορα. Εκεί μπορώ να πω ότι περνάμε ένα χρήσιμο και δημιουργικό χρόνο μαζί. Διαβάζουμε παραμύθια, λέμε αστεία, παίζουμε κρυφτό, γαργαλάει η μία την άλλη. Μου αρέσει να είμαι μαζί της, να είμαι εκεί και να της δείχνω καθετί νέο στη ζωή της και να γίνομαι κομμάτι των φανταστικών κόσμων που φτιάχνει συνέχεια.
Το καλό βέβαια στην μεταξύ μας σχέση είναι πως την έχω μάθει να εξωτερικεύει και να συζητά είτε μαζί μου είτε με τον μπαμπά της, ότι την ενοχλεί την ώρα που την ενοχλεί. Και ευτυχώς το κάνει. Και λέω ευτυχώς γιατί πολλές φορές ο αυθορμητισμός της και το σθένος της με έχει βάλει πολλές φορές στην «θέση» μου.
Όλοι εσείς οι γονείς, εργαζόμενοι και μη, σίγουρα περνάτε και εσείς αντίστοιχες καταστάσεις με τα παιδιά σας. Κάνετε «κακό» όμως στο παιδί σας. Το παιδί σας θέλει εσάς κοντά του. Το παιδί σας θέλει εσάς και όχι το dvd που θα του βάλετε στην τηλεόραση. Το παιδί σας θέλει εσάς και όχι τα παιχνίδια που του αγοράζετε για να γεμίσετε το κενό. Ο χρόνος της απουσίας δεν εξαγοράζεται και δεν υποκαθιστά την φυσική σας παρουσία.
Σας το λέω εγώ που μετά από 4,5 χρόνια, βλέπω πώς κανένα από τα παιχνίδια που έχουμε πάρει στην Νικόλ με τον άνδρα μου δεν της δίνει την ίδια χαρά με τις ώρες παιχνιδιού μαζί μας. Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη. Παίξτε μαζί τους. Δεν φαντάζεστε πόσο διασκεδαστικό είναι να παίζετε κρυφτό μέσα στο σπίτι.
Πάντα να είστε εκεί, μαζί με τα παιδιά σας, δίπλα τους, σε όλα εκείνα τα πράγματα που με τόσο ενθουσιασμό θα κάνουν για πρώτη φορά. Η παρουσία σας, είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στο παιδί σας και το χαμόγελο του παιδιού σας, θα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή σας!
